Հավատամք
Իր դավանանքով Հայ եկեղեցին տարբերվում է ինչպես ուղղափառ, այնպես էլ կաթոլիկ եկեղեցիներից: Հայ եկեղեցու դավանանքը, 5-րդ դարից սկսած, դիմացել է այլևայլ հարձակումների ու քննադատությունների: Հավատո հանգանակը ընդունվել է 325թ. Նիկիա քաղաքում` Առաջին տիեզերական ժողովում:
«Հաւատամք ի մի Աստուած՝ ի Հայրն ամենակալ, յարարիչն երկնի եւ երկրի, երեւելեաց եւ աներեւութից:
Եւ ի մի Տէր՝ Յիսուս Քրիստոս, յՈրդին Աստուծոյ, ծնեալն յԱստուծոյ Հօրէ՝ միածին, այսինքն յէութենէ Հօր:
Աստուածյ Աստուծոյ, լոյս ի լուսոյ, Աստուած ճշմարիտ՝ յԱստուծոյ ճշմարտէ, ծնունդ եւ ոչ արարած: Նույն ինքն ի բնութենէ Հօր, որով ամենայն ինչ եղեւ յերկինս եւ ի վերայ երկրի, երեւելիք եւ աներեւոյթք:
Որ յաղագս մեր՝ մարդկան, եւ վասն մերոյ փրկութեան իջեալ ի յերկնից՝ մարմնացաւ, մարդացաւ, ծնաւ կատարելապէս ի Մարիամայ սրբոյ կուսէն՝ Հոգւովն Սրբով:
Որով Էառ մարմին, հոգի, եւ միտ, եւ զամենայն որ ինչ է ի մարդ՝ ճշմարտապես եւ ոչ կարծեօք:
Չարչարեալ, խաչեալ, թաղեալ, յերրորդ աւուր յարուցեալ. ելեալ ի յերկինս նովին մարմնովն, նստաւ ընդ աջմէ Հօր:
Գալոց է նովին մամնովն եւ փառօք Հօր ի դատել զկենդանիս եւ զմեռեալս.որոյ թագաւորութեանն ոչ գոյ վախճան:
Հաւատամք եւ ի Սուրբ Հոգին, յանեղն եւ ի կատարեալն,որ խօսեցաւ յօրենս եւ ի Մարգարէս եւ յԱւետարանս:
Որ էջն ի Յորդանան, քարոզեաց յառաքեալսն,եւ բնակեցաւ ի սուրբսն:
Հաւատամք եւ ի մի միայն ընդհանրականեւ առաքելական սուրբ Եկեղեցի:
Ի մի մկրտութիւն, յապաշխարութիւն,ի քաւութիւն եւ ի թողութիւն մեղաց:
Ի յարութիւն մեռելոց,ի դատաստանն յաւիտենից հոգւոց եւ մարմնոց. յարքայութիւնն երկնից,եւ ի կեանսն յաւիտենականս»